ธุรกิจมีซีซั่น...ต้องทำอย่างไร ตอน3

ตอนที่แล้วเล่าว่าธุรกิจที่พักแรมหลายแห่งในเชียงคานรับมือกับฤดูนักท่องเที่ยวหนาแน่นกับเบาบางอย่างไรไปแล้ว ตอนนี้จะเล่าให้ฟังว่าแล้วธุรกิจอื่นทำอย่างไร

บรรยากาศชิลล์ที่เชียงคาน

ไปเชียงคานคราวนี้ได้พักอยู่หลายคืน ทำให้มีโอกาสพูดคุยกับผู้ประกอบการอยู่หลายราย น้องผู้หญิงที่ทำธุรกิจขายของที่ระลึกเล่าว่าช่วงหน้าโลว์ซีซั่นก็จะเตรียมหาไอเดียใหม่ๆ ออกแบบสินค้าใหม่ๆให้ฉีกแนวและทันสมัยถูกใจนักท่องเที่ยว เตรียมหาวัสดุและผลิตสินค้าไว้ให้ได้จำนวนมากพอ เพราะในฤดูหนาวที่นักท่องเที่ยวมากันเยอะๆนั้น แม่ค้าไม่มีเวลาผลิตเพิ่มเลย และพวกเขาก็เปิดร้านในหลายทำเลซะด้วย เช่น ในเวลากลางวันก็จะไปออกร้านแถวแก่งคุดคู้ ตอนเย็นถึงค่ำก็จะมาที่ถนนคนเดิน ทำอย่างนี้ทุกวันไม่มีเวลาคิดอย่างอื่นเลยนอกจากขายแล้วก็ขาย

ชายหนุ่มมาดเซอร์อีกรายทำร้านขายสินค้าแนวเรโทร มีทั้งของเล่น ของใช้ย้อนยุค เล่าว่าเขาเตรียมลงสินค้าให้เต็มร้านพอขายทั้งช่วงฤดูหนาว เพราะต้องเปิดร้านทุกวัน ไม่สามารถไปตระเวนหาซื้อสินค้าได้เลย นักท่องเที่ยวอยากซื้ออะไรต้องมีจำนวนมากพอให้เขาซื้อ ส่วนในหน้าที่นักท่องเที่ยวมาน้อยๆนั้น เขาอาจจะตระเวนเอาสินค้าในร้านไปขายตามงานกาชาด งานออกร้านต่างๆ หรือแม้กระทั่งไปขายตามตลาดน้ำย้อนยุคในจังหวัดทางภาคกลางเพื่อหารายได้เข้ากระเป๋ารวมทั้งอัพเดทสินค้าและความต้องการของนักท่องเที่ยวไปด้วย

ส่วนร้านที่ขายผ้าฝ้ายหรือผ้าห่มที่ทำจากฝ้ายนั้น ผู้เขียนเห็นนักท่องเที่ยวอุ้มกลับบ้านกันคนละหลายผืนไม่เว้นกระทั่งวัยรุ่นที่นั่งรถโดยสารประจำทางมาเที่ยวก็ซื้อกลับบ้านด้วยเช่นกัน ร้านเหล่านี้ส่วนมากเป็นธุรกิจเดิมของชาวเชียงคานอยู่แล้ว ไม่ว่ามีนักท่องเที่ยวหรือไม่ก็เปิดร้านขายกันตามปกติพร้อมทั้งผลิตส่งลูกค้าทั่วประเทศอยู่แล้ว เมื่อเชียงคานเริ่มเป็นสถานที่ท่องเที่ยวยอดฮิตในช่วง 5-6 ปีที่ผ่านมา ผ้าห่มฝ้ายจึงกลายเป็นสินค้าต้องซื้อสำหรับนักท่องเที่ยวไปโดยปริยาย

ไม่ว่าจะทำธุรกิจอะไรก็ตาม หากในทำเลนั้นมีฤดูกาลท่องเที่ยวและมีดีมานด์ที่แกว่งตัวสูง ผู้ประกอบการสามารถปรับตัวได้โดยการเพิ่มแหล่งรายได้ เพิ่มไลน์สินค้า และถือโอกาสใช้ช่วงเวลาว่างหาไอเดียสินค้าใหม่ๆได้อีก